Πάρτυ τρελλό θα στήσω στο Παπαδόπουλος!!! Αφιερωμένο!!! Ενώ το κορμί και το μυαλό περιμένουν υπομονετικά και αδημωνούν για τη στέψη της βασίλισσας της καρδιάς μας, η ανάγκη να περιγράψω τα όσα νιώσαμε όλοι είναι μεγάλη. Μετά απο ένα ολόκληρο 24ωρο και το μυαλό πλέον ήρεμο και σε θέση να σχηματίσει άποψη για το τί είδαν τα μάτια μας τη Κυριακή που μας πέρασε, πάμε να κάνουμε ένα νοερό περίπατο απο όσα έγιναν.
Αρχίζοντας απο τα δικά μας, το τσίριο θύμιζε καζάνι απο τα παλιά, με το κόσμο μαζεμένο απο πολύ νωρίς για να σπρώξει την ομάδα σε άλλη μια νίκη. Ο παλμός της κερκίδας ήταν συγκλονιστικός και η ψυχή του κάθε Ομονοιάτη που παρέμεινε στο γήπεδο ακόμη και μισή ώρα μετά το τέλος του αγώνα για να στηρίξει τους ποδοσφαιριστές, να τους δίξει ότι είμαστε δίπλα τους, και για να κάνει τα καθοδηγούμενα γαλανά απο απέναντι να υποκληθούν ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
