Με τα δάκτυλα παγωμένα στο
πληκτρολόγιο, δίπλα στο ποτήρι με το φραπεδάκι και το άσμα του ΥΜΝΟΥ σου
βασιλισσά μου, σου γράφω πάλι απο αγάπη.
Είναι στιγμές που ειλικρινά τα
αισθήματα φουντώνουν τόσο πολύ μέσα μας, που κάθε λεπτό μοιάζει αιώνας,
κάθε λεπτό μοιάζει πληγή. Είναι στιγμές που το μυαλό χάνεται στο κενό,
βαδίζει σε διαδρόμους του παρόντoς, του παρελθόντος και του μέλλοντoς.
Το γεφύρωμα των σκέψεων αυτών δημιουργούν ένα απίστευτο
αίσθημα της ανάγκης να βρεθώ κοντά
σου.
Λίγες είναι οι μέρες πρίν το ντέρπι.
Πολύ λιγα τα λεπτά. Ελάχιστα τα δευτερόλεπτα. Κλάσματα των δευτερολέπτων
στο μυαλό μας. Όλα κινούνται με ταχύτητες φωτός. Ο έλεγχος χάνεται. Η
αίσθηση του χρόνου αποτελεί παρελθόν απο τον οργανισμό μας. Βουίζουν
... Read more »
